Znaczenie soli zmieniało się przez wiele lat w zależności od okresu, kultury i obyczajów – niekiedy zwano ją „białą damą”, innym razem „biała śmierć”. W starożytności sól symbolizowała witalność i płodność. Stosowano ją także jako środek konserwujący do żywności. Wzmianki o soli spotykamy już w Starym i Nowym Testamencie, gdzie sól była symbolem oczyszczenia lub przyjaźni (2 Krl 2,19—22, Mk, 9, 50).
Właściwości zdrowotne soli były znane już w XVI wieku stosując tą substancję wymieszaną z innymi specyfikami na wyprysk, w leczeniu podagry, zapalenia gardła, ukąszenie żmii, i wielu innych schorzeń.
Pokłady solne w Polsce pochodzą z trzech okresów geologicznych: permu, triasu i miocenu. W permie i triasie tworzyły się w obrębie Niżu, natomiast w miocenie był to Śląsk, Wieliczka i Bochnia. Pokłady mioceńskie zostały rozpoznane najwcześniej, a ich eksploatację zakończono w roku 1996 wraz z zakończeniem wydobycia soli w Wieliczce. Złoża cechsztyńskie pochodzące z epoki permu obejmują ok. 2/3 Polski i stanowią obecnie podstawowe źródło soli.
Sól jest czynnikiem leczniczym w haloterapii. Suchy aerozol solny można wytworzyć tyko i wyłącznie w sposób sztuczny przy wykorzystaniu halogeneratora – generatora aerozolu solnego. Należy pamiętać, że suchy aerozol solny stosowany w haloterapii w formie inhalacji ma właściwości bakteriobójcze.
