Z powierzchni roztworu soli kuchennej paruje tylko woda.
Cząsteczki soli w roztworze dzielą się na jony Na+ oraz Cl-, które są bardzo silnie otaczane przez polarne cząsteczki wody. Na powierzchni roztworu solanki nie ma jonów. Parowanie to proces przechodzenia z fazy ciekłej w fazę gazową. Z powierzchni roztworu soli paruje wyłącznie woda otaczająca cząsteczki soli, które pozostają niżej, gdyż są cięższe. W miejsce odparowanych cząsteczek wody przesuwają się kolejne i tak aż do stanu nasyconego. Gdy wszystkie cząsteczki wody zostaną odparowane, zaczyna się proces krystalizacji soli – zjawisko to nazywamy warzeniem soli i jest wykorzystywane w jej produkcji. Zjawisko warzenia soli wykorzystywały niegdyś tężnie, które de facto były urządzeniami mającymi produkować sól. W wietrzne dni zdarzało się, że część solanki przedostawała się do strefy okołotężniowej, wówczas tężnie wyłączano w obawie przed utratą solanki.
Dla niedowiarków proponujemy proste doświadczenie z lekcji chemii lub fizyki – do ciepłej wody należy wsypać sól i uzupełniać oraz mieszać do momentu uzyskania roztworu nasyconego. Roztwór przelać do słoika, na którym położyć patyczek z przywiązanym do niego sznurkiem zanurzonym w roztworze. Postawić w ciepłym miejscu. Po kilku dniach na patyczku, sznurku i ściankach słoika uzyskamy piękne kryształy soli, a woda (czysta woda!) odparuje z roztworu solanki.