Haloterapia w Polsce

Haloterapia w Polsce

Haloterapia w Polsce ma niezwykle długą i ciekawą tradycję. Wiele form haloterapii jest znane i stosowane od tysiącleci. Pierwsze zapiski o uzdrowiskach w Polsce znajdujemy w XII w. Dotyczą one kąpieli w wodach mineralnych. Pierwsze ośrodki haloterapii w Polsce w formie  inhalacji są dziełami przypadku. W XIX wieku jedynym ośrodkiem haloterapii, gdzie zastosowano inhalacje suchym aerozolem solnym, była kopalnia soli Wieliczka. Suchy aerozol solny był produktem ubocznym prac górniczych związanych z wydobyciem soli kamiennej.

Na dobroczynny wpływ środowiska Wieliczki jako pierwszy zwrócił uwagę praktykujący w Kopalni lekarz Feliks Boczkowski,

który po analizach oraz wieloletnich obserwacjach górników doszedł do wniosku, iż rzadko chorują oni na choroby układu oddechowego.

W 1806 roku za radą Staszica wybudowano tężnię solankową w Ciechocinku, która to miała służyć do zatężania solanki w procesie produkcyjnym warzenia soli konsumpcyjnej. Metody ze względu na małą efektywność zaniechano, ale zauważono, że atmosfera wokół tężni w sprzyjających warunkach pogodowych nasycona jest aerozolem solankowym powstającym w wyniku opadania solanki z dużej wysokości. Rozbijając się na coraz drobniejsze krople przy wspomaganiu wiatru i słońca powstaje aerozol solankowy. Tym sposobem fabryka soli stała się ośrodkiem sanatoryjnym.

Zorganizowane leczenie uzdrowiskowe w Wieliczce było praktykowane od roku 1837, kiedy to powstał wyspecjalizowany zakład leczniczy, gdzie leczono schorzenia reumatyczne i astmę oskrzelową. Stosowano kąpiele solankowe oraz spacery w podziemnych korytarzach kopalni soli w celu inhalacji suchego aerozolu solnego wytwarzanego przez pracujących górników.

W 1843 roku Boczkowski wydał książkę pt. „O Wieliczce pod względem historyi naturalnej, dziejów i kąpieli”, w której opisał wyniki swoich obserwacji.

Ogólnie w latach 1826-1846 z leczenia w Wieliczce skorzystało ok. 3000 chorych. W 1846 roku zakład kąpielowy został zniszczony,a jego inicjator zmarł 9 lat później (1855) podczas epidemii cholery.
W 1914 roku podjęto ponowne próby budowy urządzeń zdrojowych, co jednak zostało zniweczone przez wybuch I wojny światowej. Kontynuatorem działań dr-a Boczkowskiego był prof. Mieczysław Skulimowski, który w latach 1958-1962 zainicjował systematyczne leczenie astmy oskrzelowej w kopalni, a w 1964 roku utworzył „Sanatorium dla leczenia nieswoistych zapalnych schorzeń dróg oddechowych”. W 1966 roku sanatorium otrzymało status prawny stając się oddziałem Uzdrowiska Krynica-Żegiestów i otrzymując nazwę Sanatorium Alergologiczne „Kinga” w Wieliczce. Leczenie w podziemnych komorach solnych wpisane zostało przez Ministerstwo Zdrowia do koszyka gwarantowanych świadczeń zdrowotnych, a sanatorium „Kopalnia Soli Wieliczka” otrzymało Międzynarodowy Certyfikat ISO 9001:2000.