Najstarsze tężnie znajdują się w Ciechocinku, zostały zbudowane w 1806 roku za radą Stanisława Staszica. W krótkim czasie zauważono straty solanki przy wietrznej pogodzie pomimo zastosowanej tarniny, która miała uniemożliwiać porywanie cząstek przez wiatr. Przy wietrznej pogodzie powietrze wokół tężni nasycone jest grubokropelkowym aerozolem solankowym. Tężnie jako urządzenia produkcyjne z wielu powodów nie sprawdziły się. Wiązało się to z narażeniem  na zanieczyszczenia z powietrza, ponieważ osiadające na gałązkach tarniny pyły były obmywane przez spływającą solankę. Przy silnych wiatrach trzeba było wyłączać pompy w obawie przed utratą solanki. Zaczęto wykorzystywać tężnie jako urządzenia sanatoryjne, a tak naprawdę to głównie są atrakcją turystyczną nieco kłopotliwą dla miast ze względów na koszty utrzymania i zagrożenia spowodowane namnażaniem drobnoustrojów i grzybów.

Konstrukcja tężni jest w całości drewniana. Od góry w dół ciągną się dwa koryta, do których solanka jest doprowadzana rurociągiem za pomocą pomp. Całe rusztowanie wypełnione jest gałęźmi tarniny. Solanka przepływa przez koryta, przez co staje się coraz bardziej stężona – tak przygotowana solanka przepływa do warzelni. Podczas spływania przez koryta solanka rozbija się na małe kropelki, na które oddziałuje słońce, wiatr i temperatura, co przyczynia się do powstania cząsteczek aerozolu.

Stężenie aerozolu jest uzależnione od warunków atmosferycznych.

Inhalacje przy tężniach możliwe są jedynie w wybrane dni w roku, co znacznie ogranicza możliwości ich stosowania.