Leczenie wziewaniami zaliczane jest do najstarszych sposobów leczenia, znane było już w starożytności. Już wtedy prawdopodobnie wiedziano, że wziewanie środków leczniczych w chorobach układu oddechowego przynosi większe korzyści aniżeli terapia lekami doustnymi. Działanie inhalacji w tym przypadku jest skuteczniejsze niż przyjmowanie środków farmakologicznych doustnie, ze względu na bezpośrednie oddziaływanie substancji leczniczej na miejsce schorzenia, czyli śluzówkę dróg oddechowych z pominięciem zapory wątrobowo-nerkowej.

Spór o to, czy inhalacje działają na cały ustrój czy tylko na śluzówkę dróg oddechowych został ostatecznie rozstrzygnięty w XIX wieku. Płuca obejmują bowiem dużą powierzchnię, przez którą w bardzo krótkim czasie wchłaniane są inhalowane substancje.

Wchłanianie substancji i oczekiwane działanie jest niezwykle szybkie, porównywalne do iniekcji dożylnych.

Sól w przypadku inhalacji działa na powierzchni błony śluzowej nie przenikając do krwiobiegu.

Mikrocząsteczki soli rozrzedzają zalegający śluz w procesie sekretolizy zwiększając światło oskrzeli ułatwiając oddychanie, sól powoduje wzrost potencjału osmotycznego co wspomaga proces oczyszczania przestrzeni międzykomórkowych z toksyn, stwarzając doskonałe warunki dla fagocytozy eliminującej stany zapalne błony śluzowej. Cały proces stymuluje samoregulację systemu immunologicznego

Suchy aerozol solny jest wytwarzany przy pomocy specjalistycznych generatorów aerozolu solnego. Ma postać pyłu krystalicznego o bardzo małych rozmiarach cząstek, dzięki czemu ma zdolność docierania do najdalszych odcinków układu oddechowego. Dzięki silnym właściwościom higroskopijnym (podatność na wchłanianie wilgoci) cząstki, gdy znajdą się w bogatej w parę wodną atmosferze dróg oddechowych zmieniają swój stan skupienia ze stałego na płynny, zwiększają rozmiary i osadzają się w oskrzelikach i pęcherzykach płucnych pod postacią drobnych kropelek solanki. Suchy aerozol wytwarza się w halogeneratorze poprzez mocne mechaniczne oddziaływanie na kryształy soli.